Το τραγούδι του Κώστα Λειβαδά για το θάνατο του George Floyd

«Ο George Floyd και τόσοι άλλοι δεν πρέπει αυτή τη στιγμή με τίποτα να ξεχαστούν και αλίμονο αν ξεχαστούν…», σημειώνει ο Κώστας Λειβαδάς.

Ο δημιουργός και ερμηνευτής Κώστας Λειβαδάς έγραψε ένα τραγούδι για το γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρο τον πλανήτη, το θάνατο του George Floyd στις 25 Μαΐου στη Μινεσότα της Αμερικής.

Ο George Floyd πέθανε αφού ένας αστυνομικός γονάτισε στο λαιμό του επί σχεδόν 9 λεπτά κατά τη διάρκεια της προσαγωγής του. Ο θάνατός του, τον οποίο βιντεοσκόπησαν περαστικοί, προκάλεσε κύμα οργής και κινητοποιήσεων σε όλον τον κόσμο.

Η οργή των διαδηλωτών για το θάνατο του 46χρονου George Floyd έδωσε τη θέση της σε μια αυξανόμενη αποφασιστικότητα να μετατραπεί η υπόθεση αυτή σε σημείο καμπής για τις φυλετικές διακρίσεις και σε εφαλτήριο για αλλαγές στο τρόπο λειτουργίας της αστυνομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον υπόλοιπο κόσμο.

Με αφορμή τα γεγονότα που στιγμάτισαν τους τελευταίους μήνες, ο Κώστας Λειβαδάς παρουσιάζει ένα τραγούδι με τίτλο «George Floyd».

Στο ξεχωριστό αυτό κομμάτι, το οποίο κυκλοφορεί από τη Walnut Entertainment, συμμετέχει ο Τάσος Σκούρας και η ψυχή της κιθάρας του.

Το σημείωμα του Κώστα Λειβαδά

«Το τραγούδι αυτό το γράψαμε με την Αγλαΐα (Σφήκα) την ημέρα ακριβώς που σύσσωμη και άναυδη η υφήλιος παρακολουθούσε τη δολοφονία του George Floyd σαν το σκυλί στο δρόμο.

Πως έγινε αυτό το τόσο σύνθετο, αλλά και απλό σαν νερό, κομμάτι ούτε ξέρω…
Από τι άλλο όμως, αν όχι από την ταραχή, το σοκ, τη συνείδηση και την κοινή γνώση που είχαμε για το κυνηγητό και τις περιπέτειες των Αφροαμερικανών μέσα στους αιώνες…

Το τραγούδι, ενώ θα μπορούσαμε να το κυκλοφορήσουμε εκείνη τη στιγμή σαν φυσικό αντανακλαστικό, δεν το έκανα γιατί εδώ και πολλά χρόνια νιώθω πως χορτάσαμε από τυμβωρυχία, λαϊκισμό, εύκολα λόγια και μια αυτάρεσκη έφεση στα λόγια (και σχεδόν ποτέ στις καθημερινές πράξεις) για οτιδήποτε έχει να κάνει με την ισονομία και τη δίκαιη και ίση αντιμετώπιση απέναντι στους μαύρους, ιδιαίτερα αν πρόκειται για outsiders, περιθωριακά ή και κακοποιά στοιχεία, τον εύκολο στόχο δηλαδή.

Λόγια, λόγια, λόγια και βοηθήματα τόσο αδύναμα στην πράξη και τόσο ισχνά στη δύναμη, που αυτή τη στιγμή μετά από τόσους αγώνες, κατακτήσεις και την προσφορά και θυσία τόσων πολλών κορυφαίων προσώπων για τα ανθρώπινα και τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών, να νιώθουμε ότι έχουμε γυρίσει 100 χρόνια πίσω…

Κλιμακούμενη βία, βία χωρίς όρια, πολιτεία που δεν το ‘χει σε τίποτα να στερήσει μια ζωή… Ένα σκηνικό τρομακτικό και νοσηρό…

Υπάρχουν Αμερικανοί καλλιτέχνες που θαυμάζω σε όλη μου τη ζωή, και οι οποίοι βασίστηκαν πάνω στη μουσική των Αφροαμερικανών και μας την έδωσαν πίσω στη δική μας, τη λευκή εκδοχή, που όμως ποτέ δε μίλησαν ανοιχτά για όλα αυτά που έχουν υποστεί οι μαύροι και ποιες άθλιες συνθήκες και κοινωνική ανισότητα τους έβαλαν σαν πρώτο στόχο για όλα τα δεινά που η κοινωνία των Λευκών αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά της…

Αυτή τη φορά λοιπόν και μετά την ιστορική απόφαση, πρώτα των αθλητών του ΝΒΑ και μετά αθλητών από όλο τον κόσμο (και τι σημαντικό για εμάς να το αποκαλούν “κίνημα Bucks”), να αποσύρουν συμβολικά τις ομάδες τους με αφορμή το πισώπλατο χτύπημα από αστυνομικό στον Jacob Blake, δε θα μπορούσα να κρατήσω άλλο το τραγούδι αυτό σαν ένα ακόμα απλά μυθολογικό τραγούδι – που χωρίς να αγιογραφεί μιλάει για το σύμβολο του αδικοχαμένου Floyd από το χέρι του Νόμου – και είναι απόλυτα συνεπές προς αυτά που πιστεύω και την αγάπη μου στα μπλουζ και την ιστορία του κατατρεγμού των Μαύρων.

Τώρα που η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο και η οργανωμένη πολιτισμένη αντίδραση γίνεται σοβαρή πιο πολύ από ποτέ και αποκτά φωνή συγκεκριμένη και με την ευχή να μη χυθεί ποτέ και πουθενά άλλο αίμα στο δρόμο (που χωρίς δεύτερη κουβέντα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί) θεώρησα σωστό και αυτονόητο  να ακουστεί και η δική μας ταπεινή φωνή (φαινομενικά μακριά από την καρδιά των γεγονότων) και να ενωθεί με τα“I can’t breathe”, “Black Lives Matter”, “racial justice” και βέβαια, “equality”.

Όχι άλλη κατά βούληση αυτοδικία από φύλακες του νόμου. Όχι άλλη βία που μόνο να πυροδοτεί και να θερίζει την ίδια και χειρότερη βία σαν καρπό και απάντηση!

Ο George Floyd, ο Jacob Blake και τόσοι άλλοι, δεν πρέπει αυτή τη στιγμή με τίποτα να ξεχαστούν και αλίμονο αν ξεχαστούν… και επιτέλους το σημαντικό θέμα που απασχολεί και όλες τις κοινωνίες του κόσμου: πόσοι ακόμα ακατάλληλοι άνθρωποι με περίεργο ιστορικό θα βρίσκονται ανάμεσα στους υπεύθυνους για την τήρηση της τάξης και την απονομή της δικαιοσύνης;

Υ.Γ. Δεν θα μπορούσε να βρεθεί ιδανικότερη συγκυρία για την ηχογράφηση αυτού του τραγουδιού, από τη συνεργασία μου με έναν από τους καλύτερους μπλουζ κιθαρίστες που έχει αυτή η χώρα, τον παλιόφιλο Τάσο Σκούρα, ο οποίος μάλιστα (Θεέ μου τι σπάνιο) είναι κι ο αντιπρόεδρος της Walnut Entertainment. Μεγάλος γνώστης και λάτρης του αφροαμερικανικού τραγουδιού και των ιδιωμάτων του και σπουδαίος τραγουδιστής, χωρίς δεύτερη σκέψη έδωσε το ταλέντο του και την ψυχή του γνωρίζοντας πολύ καλά το θέμα. Θα τον ευχαριστώ πάντα γι’ αυτό», γράφει ο Κώστας Λειβαδάς.